حاشیه نگاری از نبرد مبارز ایرانی در کی وان
شناسه خبر : ۲۰:۰۱ 1398/06/04
کریمیان به خودش باخت
سینا کریمیان آخرین مبارزه خود در سازمان کی وان را با یک شکست تلخ در برابر نماینده کشور میزبان (ژاپن) پشت سر گذاشت.
قدرت جسمانی ، هوش بالا و مهمتر از همه آناتومی استثنایی مبارز ایرانی به هیچ عنوان قابل چشم پوشی نیست. همین نقاط قوت هم باعث شده یک ایرانی با تمام سختی های مرسوم ، کمربند سازمان معتبر کی وان را به دست آورد. اما با اینکه مبارز ایرانی مدت هاست در ژاپن تمرین می کند پس دلیل باخت چه بود؟ چرا یک مبارز کوتاه قامت مدام باید با مشت هایش ، کریمیان بلند قامت را در ثانیه به ثانیه نبرد کلافه کند؟
از دید فنی ، نماینده ژاپن با تیمش به دقت مبارزات قبلی سینا را موشکافی کرده بود و از نقاط ضعف او (بوکس) با خبر بود. در کل مبارزه هم به جز یکی دو ضربه کوتاه پا ، در تمامی دقایق مشت های سنگینی را به سر ، صورت و بدن نماینده کشورمان زد.
در ضمن کریمیان هرچه داشت در راند اول گذاشت تا حریف را ناک اوت کند اما در آن طرف رینگ مبارزی ایستاده بود که برای تمام دقایق و ثانیه ها برنامه داشت و از ضعف جسمانی سینا نهایت استفاده را برد.
اما از نکات فنی که بگذریم ، شاید نقد ما نگاه عالمانه بعد از واقعه باشد اما باور کنید کریمیان این مبارزه را از چند روز قبل باخته بود. درست همان روزهای قبل از مبارزه که امکانات کافی نداشت و در برابر شرایط فوق العاده و حمایت هایی که ژاپنی ها از حریفش می کردند مایوس شده بود. درست همان یکسالی که هزاران کیلومتر دورتر از کشورش تنها مانده بود و تنها تمرین میکرد. همان روزهای قبل از مبارزه که مدام فکر می کرد تقصیر شکستش را بر گردن چه کسی بندازد.
پست اینستاگرامی کریمیان در روز قبل از مبارزه گواه ادعای ماست. جایی که نا امیدی و شکست در کلمه به کلمه جملاتش قابل مشاهده بود. اینکه مبارزین ایرانی به هیچ عنوان امکاناتی در خور و شایسته ندارند درست است ، بر هیچکس حتی کسانی که کوچکترین شناختی از دنیای رزمی ندارند پوشیده نیست که شرایط جوانان کشورمان برای حضور در مبارزات جهانی رزمی در هر رشته و هر سبکی بسیار بسیار بدتر از حداقل میزان امکانات است. همه این ها درست. اما چیزی که سینای کشورمان را شکست داد بحث امکانات نیست بلکه توهم دشمنی و بدبینی او بود.
حریف کریمیان به هیچ عنوان قابل قیاس با مبارز ما نبود اما همانطور که گفتیم سینا از قبل از مبارزه ، ناک اوت شده بود. در رینگ هم تمام مشت هایش لرزان بود. حرکاتش شدیدا دفاعی بود. جنگ های روانی اش به وفور از سر ترس بود. انگار از ثانیه یک منتظر مشت ژاپنی سنگین دست بود. انگار وقتی افتاد ، خیالش راحت شد.
مجدد یاد آور می شویم، اینکه یک مبارز به این سطح از قهرمانی برسد بی شک عزمی راسخ می خواهد که کریمیان داشته و دارد اما مبارز خوب کشورمان بهتر است از نبرد بعدی کمی مثبت تر به پشت سرش نگاه کند و به جای توهم دشمن داشتن و این گونه مسائل رایج ، قوی تر وارد رینگ شود و حساب خود را با این ژاپنی تسویه کند.
در ضمینه فنی نیز سینای ما باید بداند دیگر مبارز گم نام چند سال پیش نیست که کسی او را نشناسد. بعد از درخشش ها و قهرمانی او دیگر جزء به جزء حرکات مبارزاتش را بازبینی و تحلیل میکنند و باید پخته تر و حرفه ای تر از قبل عمل کند.
نظرها:
شما هم در گفتگو شرکت کنید:
مطالب مرتبط