شناسه خبر : ۱۹:۲۹ 1396/03/05
به بهانه تصمیم جواد محجوب برای ورود به MMA
تو خبرها داشتیم که «جواد محجوب» از تیم ملی جودو هم تصمیم گرفته وارد دنیای MMA بشه. این تب و تابی که ظاهرا تو بخش دیگری از ملی پوشها هم افتاده به خودی خود اتفاق بدی نیست، اما به نظر می رسه بخشی از اون حاصل توهمی است که خصوصا در سالهای اخیر برخی از رسانه ها به اون دامن زده اند.
به گزارش پایگاه خبری رزم آور ، پس از ورود امیر علی اکبری به مسابقات MMA و جایزه نقدی که از RIZIN دریافت کرد، ظاهرا برای عده ای این تصور یا توهم بوجود آمده که MMA جایی است که پول توش ریخته و فقط ورزشکارهای ما باید برن جمع کنن! می دونیم که واقعا از این خبرها هم نیست. علی اکبری اسم بزرگش در کشتی خیلی بهش کمک کرد، بخت هم یارش بود و مسابقاتی مثل RIZIN سر راهش قرار گرفت که بخاطر نوع برگزاریش، در مدت کوتاهی هم رکورد مبارزاتش بالا رفت و هم پول خوبی نصیبش شد. امیر حتی اگر وارد UFC هم شده بود شاید حداقل دو سال زمان می برد تا به رکورد امروزش برسه و به احتمال زیاد در این مدت به چنین درآمدی هم نمی رسید. بنابراین بر اساس یک مورد خاص نباید برای همه نسخه پیچید.
رزمی کاران ما که سالهاست در رقابتهای حرفه ای شرکت می کنند به خوبی می دانند که در سالهای اول و حتی برای برخی در تمام طول دوران حرفه ایشون پولی که از هر مبارزه گیرشون میاد به نسبت ریسک، سختی و هزینه هایی که دارند واقعا رقم قابل توجهی نیست.
دنیای حرفه ای رزمی به درد کسانی می خوره که بیشتر از پول، عاشق مبارزه باشند. وگرنه بسیار بعید است بتوانند تا رسیدن به مراحل بالا در آن دوام بیاورند.
مساله بعدی مقایسه ی واقعا بچه گانه المپیک با این مسابقاته؛ «فلانی از تمامی مدالهایی که گرفت اینقدر پول درنیاورد که از یک مبارزش در MMA»! چنین مقایسه ای که می تونه ملی پوشان جوان ما رو در انتخاب بین شانس درخشش در المپیک و یا روی آوردن به مسابقات حرفه ای مردد کنه فقط تو ایران ممکنه انجام بشه! ارزش المپیک مادی نیست، هیچ رقابت ورزشی در دنیا اعتبار المپیک رو نداره و اگر کسی شانس حضور در المپیک رو داشته باشه به راحتی حاضر نیست حتی با پیشنهاد UFC از دستش بده. نمونه اش دو تا از هم تیمی های سابق «روندا رازی» که یکی از اونها پیشنهاد ورودش به UFC رو تا زمانی که در تیم ملی هست رد کرد و دیگری تصمیم گیری در این مورد را به بعد از المپیک واگذار کرد. یا «بیلال ماخوف» کشتی گیر معروف روس که UFC حتی باهاش قرارداد هم بست اما اون شروع کارش رو به بعد از المپیک ریو موکول کرد.
ملی پوشان ما خصوصا در رشته های المپیکی در این مورد باید خیلی با وسواس تصمیم بگیرند و اگر هم مایل به روی آوردن به رقابتهای حرفه ای هستند این تصمیم را در مقطع مناسبش عملی کنند. ورزشکاری که به اونچه در المپیک می خواست رسیده و یا شانس دیگری برای خودش قائل نیست خیلی موقعیتش فرق می کنه با ورزشکار جوانی که هنوز اول راهه.
ملی پوشان ما به این نکته هم توجه داشته باشند که حتی اگر هدف نهایی شان ورود به دنیای حرفه ای و کسب درآمد هم باشد، حضور و درخشش در المپیک شانسشان را برای جلب نظر سازمانهای معتبر دوچندان خواهد کرد. خود علی اکبری هم بخش زیادی از موقعیت امروزش را مدیون آن سابقه قبلی و درخشش در میادین کشتی است. وگرنه یک ورزشکار گمنام اون هم بدون هیچ سابقه مبارزه ای باید بدونه که هم راه سخت تری پیش روشه و هم کسی براش فرش قرمز پهن نکرده.
در هرصورت ورود کشتی گیران، جودوکاها و بوکسرهای ما به دنیای حرفه ای که لزوما هم مسابقات MMA نیست، خیلی هم می تونه مثبت باشه به شرط اینکه تصمیم اونها تنها تحت تاثیر فضای ژورنالیستی و دیدن زرق و برق و شنیدن یک سری عدد و رقم گرفته نشده باشه، بلکه این تصمیم گیری با شناخت دقیق، واقع بینی و با درنظر گرفتن همه جوانب مثبت و منفیش و در مقطع مناسبش گرفته بشه.
نظرها:
شما هم در گفتگو شرکت کنید:
مطالب مرتبط